وقتی فردی فراخور یک مفهوم نتواند واژه ای را به زبان مادری معناگذاری و طبقه بندی ذهنی نماید، کم کم در مورد آن مفهوم گیج و منگ می شود؛ می شنود، به زبان هم می آورد ولی نمی فهمد!
می شنود "دموکراسی"، می گوید "مردم سالاری" ولی از "مردمی سالاری" به دور است؛ در اصل ناخودآگاه دور نگه داشته می شود!
و اینگونه کار درست و درستی در کار هم بیشتر رنگ می بازد:

می شنود "لائیسیته"، می گوید "جدایی دین از سیاست"!
می شنود "سکولاریسم"، می گوید "جدایی دین از سیاست"!
می شنود "رییسْ جمهور"، می خواند "رییسِ جمهور"!
می شنود "فدرالیسم"، در ذهنش "خود مختاری" و "جدایی طلبی" را می پروراند!
می شنود "جمهوری ارمنی"، باید بخندد ولی آنرا می خواند!

بجاست که مفاهیم سیاسی را با برابر-واژه های آنها (معادل های پارسی) با همان رنگی که دارند ببینیم!

مناسب است به جای استفاده از ترکیب ناکارآمد و ناگویای "جدایی دین از دولت"، از سیاست و یا از حکومت و نیز به جای ترکیب سکولار "جدایی دین و دولت" یا "جدایی دین و سیاست" و نیز به جای ترکیب "بی دولتی دین" یا "دولت نداشتن دین" در معنای لائیسیته، ترکیب "دولتی نبودن دین" بکار رود و تبلیغ شود.
مفهوم این ترکیب گویا تر است و ضریب نفوذ بیشتری میان عوام و پارسی زبان ها می تواند داشته باشد. افزون بر آن گویای حفاظت از دین در مقابل دولتی شدن (دین دولتی) است.
برای فدرالیسم نیز "خودپیمانی" مناسب به نظر می رسد.

وای از آن گاه که واژگان ملتی دگرگونه شوند و بیشینه یک ملت آن را تکرار نمایند!
آن زمانی است که به اقلیت فرهیخته می شود افتخار کرد، اگر منفعل نباشند.

ادامه راهنمای پنجم: همه باید بدانند که تعدی کنندگان به حقوق ما، افراطی، سیاه-سفید بین، کوچک و بی شخصیت هستند.
بخش های پیشین با "پیش نویس راهبرد " برچسب خورده اند.

... چنین الگویی (الگوی کت شیک در برابر قبا) در حوزه گرایش های جنسی، تنها آمار ناسزا و تعدی _از جانب مطلق انگاران کج فهم_ را می تواند کمتر کند و در جای دیگر بین خود ما حتماً بالا می برد!
به طور کلی ارزش هایی که یک قالب می سازند و انسان ها را با آن قالب از هم جدا می کنند تا آنها را سیاه یا سفید رنگ بزنند، افراطی اند و چنین ارزش هایی هرگز نباید با این الگو برای عموم استفاده شوند. برعکس، ارزش های مشترک اند که ما را به هم نزدیک می کنند و بر ستیزه جویان و نیز بر مخالفان در کنار عموم جامعه اثر مناسب می گذارند. (این ارزش های مشترک در نوشتار "سیاست یعنی رنگین کمان را دیدن" بیان می شوند.)
اگر افراط گرایان الگوی بالا را زیر پوشش رنگین کمان برای ارزش های افراطی خود استفاده کنند، نتیجه آن خواهد شد که افرادی نافرهیخته و افراطی که کوچکترین عقیده ای به حقوق بشر و عدالت ندارند، برای سرپوش گذاشتن بر اقدامات ضد بشری خود و فرافکنی افکار عمومی، از حقوق اقلیت های جنسی، آزادی و امنیت ما دم خواهند زد. چنین کنش یا حتی واکنش حمایتی آنها، در کنار کارهای افراطی شان به راحتی می تواند به ضرر ما تبلیغ شود. در این صورت مفهوم "صورتی نمایی" و تبلیغ آن به کار می آید؛ اینکه اجازه ندهیم این افراد حقیقی یا حقوقی از اعتبار رنگین کمانی بودن و یا رنگی دیدن، برای سرپوش گذاری بر اهداف خاص خود یا برای بهره برداری سیاسی، اجتماعی و یا اقتصادی مخرب استفاده کنند و با بزک خود، ما را ابزار دست اهداف پشت پرده خویش سازند.

نوشتار "آزادی پشت چه مرزی می ایستد؟" کمک می کند آزادی بزک شده نافرهیختگان را در بده بستانش با امنیت بشوییم و در پی آن مصداق های صورتی نمایی را کمتر سخت بیابیم.
با این بزک شویی ترکیب اعمال و رفتار افراط گرایانی مصداق صورتی نمایی خواهند شد که آزادی و امنیت دیگران را برای خود قربانی کرده اند و در عین حال از ما نیز حمایت می کنند.
آیا چنان افراط گرایانی با شسته شدن بزکشان خواهند گفت: "یا با ما یا با اونا" ؟

بخش های پیشین با "پیش نویس راهبرد " برچسب خورده اند.

راهنمای پنجم: همه باید بدانند که تعدی کنندگان به حقوق ما، افراطی، سیاه-سفید بین، کوچک و بی شخصیت هستند.
در این مرحله از کارزار برای گرفتن حقوق اقلیت های جنسی و جنسیتی حلقه عدل را بر ظالمان باید تنگ تر کنیم. شرایط را بر تعدی کنندگان به ویژه در سطح رسانه ها باید سخت تر نماییم. این تنها زمانی کارساز است که ورود به رسانه، تبلیغات و حساسیت زدایی در مراحل پیشین، فراگیر و عادی شده باشد.
بی پرده اینکه تعدی کنندگان ظالم در آن مقطع زمانی باید بدنام و رسوا شوند؛ نه اینکه چیزی به دروغ به آنها نسبت دهیم بلکه لازمه چنان مقطعی، رسوا کردن است. آنها در آن زمان همه نیروهای هجو پراکنی و زهر پاشی خود را بسیج خواهند کرد تا به ما تک بزنند. آنان ما را -از دید خود- حتی شیطان خواهند خواند و در ردیف جانوران و زشتی پرستان و بدخویان خواهند دانست.
پاتک در چنان مقطعی دو بخش دارد:
بخش نخست: در گام حساسیت زدایی از شک و تردید و بی تفاوت سازی استفاده می شد، در این بخش افزون بر آن راهکارها از شرم و احساس گناه هم باید بهره برد. به دنبال این باید باشیم که برحق پنداری ستیزه جویان، با شرم و احساس گناه جایگزین گردد.
بخش دوم: نافرهیختگی همجنسگرایی-ستیزان برای جامعه آنقدر باید روشن و آشکار شود که حتی عوام به طور ناخود آگاه، خود را از آنها کنار بکشند.
در راستای این دو بخش، رفتار و گفتار یک ستیزه جو نباید به همه اعضاء یک گروه بالادستی نسبت داده شود. مثلاً زمانی که فردی متعلق به یک فرقه شیعه حرفی بی ربط و توهین آمیز می زند نباید همه شیعیان یا همه مسلمانان محکوم شوند.
در هر دو بخش، ذکر قربانی شدن و مصیبت های رفته بر اقلیت جنسی به کار می آید؛ نه برای مهرطلبی بلکه برای آشکار کردن ظلم و ظالم. صد البته بیان قربانی شدن رنگین کمانی ها (راهنمای دوم) باید در کنار توجه به خودنگری مبتنی بر خودارجی و خودباوری یعنی راهنمای چهارم مطرح شود.
برای رسیدن به هدف این دو بخش، زشتی افراطی گری، مطلق انگاری، قشری نگری، بی منطقی، سیاه یا سفید-بینی و تمامیت خواهی ستیزه جویان به نمایش عمومی باید گذاشته شود، نه فقط دشمنی آنها با ما.
نتیجه این خواهد بود:

با علم امروزی خلاصه کردن ده بعد جنسی-جنسیتی و یک بعد گرایش جنسی- ر.ج. "مقیاس برداری"- در یک تک بعد ژنی، هم میسر است و هم بسیار کلی گویی است. برای چنین خلاصه سازی، نه تنها نیازمندیم همه عوامل و آرایش های ژنی درگیر در بروز یک گرایش و ویژگی را از درون هسته سلول هر نوزاد بیرون بکشیم، بلکه مجبوریم رفتارهای اجتماعی و رفتارهای جنسی بزرگسالی وی را از مسیر روانشناسی نیز به ژنتیک پیوند زنیم؛ تا با این کار تک بعد ژن را بتوانیم مانند چتری روی یازده بعد گرایش های جنسی-جنسیتی و گرایش های جنسی بگیریم.
علم اندک امروز، از راه فردشناسی (گرایش جنسی-جنسیتی و گرایش جنسی) به سوی ژنتیک گرایش های جنسی در حرکت است، نه برعکس. یعنی ژن های اقلیت جنسی بررسی می شوند نه اینکه از روی ژن های یک نوزاد بتوان نتیجه قطعی گرفت که او مثلاً همجنس گراست.
برای حرکت در جهت عکس و امکان سنجی این نتیجه گیری نیاز است بانکی از اطلاعات ساختاری و آرایشی فام تن ها ( کروموزوم ها )، اطلاعات رشته های DNA و آرایش های مختلف یک ژن و بروز آن برای افراد آزمایش شونده و پیش از سن بلوغ آنها در اختیار باشد و سپس در بزگسالی، یک یا چند داده این بانک باید با گرایش جنسی آنها بتواند مرتبط شود. عظمت چنین کاری زمانی آشکار می شود که بدانیم این اطلاعات به اندازه تفاوت اثر انگشت متنوع می تواند باشد.
معنی دیگر این یکسویه بودن در آزمایش های امروزی این است که علم ژنتیک هنوز در حال جمع آوری اطلاعات گرایش های جنسی و فرضیه دادن است.
پیش از چنان پیشرفتی به همین حد باید اکتفا کنیم که بگوییم به نظر می رسد گرایش جنسی-جنسیتی و گرایش جنسی برخاسته از بستر ژنتیک، جهت یافته با واکنش های شیمیایی درون-بدنی و اثرپذیر از محیط باشند.
به نظر می رسد با پیشرفت علم، امکان انتخاب جنس-جنسیت و گرایش جنسی توسط والدین در هر یک از ابعاد یازده گانه و نه فقط در اندام های جنسی، دنیای بزرگتری به روی علم و عالم امکان خواهد گشود.

اینکه با فرضیه های اثبات نشده علمی اصرار شود یک گرایش جنسی و یا جنس-جنسیتی، اختلال، بیماری یا طبیعی است نیز جای بحث ندارد بلکه تنها حد بالاتری از علم امروز را می طلبد. بدون آگاهی کافی هرگونه قطعیت در نتیجه گیری به نام علم، نوعی ظلم است.

"خود ارزشی" و "خود ارزی" به عنوان برابر پارسی ترکیب های "عزت نفس" یا "کرامت نفس" گویا به نظر می رسند.
عزت نفس، باور و اعتقادی است که فرد درباره ارزش و اهمیت خود دارد؛ احساس ارزشمندی که فرد نسبت به خود دارد. خود ارزی و خود ارزشی به ارزش یابی و ارزش گذاری بر خویش دلالت می کند. در انگلیسی از self-esteem و self-worth استفاده می شود.
نمونه:
برای بالا بردن هوش هیجانی لازم است ابتدا خود-ارزی فرد بالا رود.
خودکامه ها با پایین کشیدن خود-ارزی (عزت نفس مردم)، ارزشی برساخته (جعلی) بر باور و یا نژادی می گذارند.

"خود ارجی" برابر پارسی "احترام به خود" است و در مفهوم self-respect انگلیسی گویا به نظر می رسد.
"خود پاسی"، "حرمت نفس" و self-regard نیز به یک مفهوم اند.

همه ترکیب های بالا در زبان محاوره به یک مفهوم یا با مفاهیمی بسیار نزدیک به کار می روند. برای ترکیب های انگلیسی آنها نیز به همین شکل است.

"خود باوری" برابر پارسی "اعتماد به نفس" است. در انگلیسی از self-confidence استفاده می شود.

بخش های پیشین با "پیش نویس راهبرد " برچسب خورده اند.

راهنمای چهارم: تبلیغ این حقیقت که رنگین کمانی ها فرهیخته اند و فرهیختگان از آنها حمایت می کنند.
برای اینکه دگرجنس گرایان با یک قربانی _قربانی سرنوشت و قربانی در اقلیت بودن، به شرحی که در راهنمای دوم گذشت_ احساس همدردی کنند، باید بتوانند با همذات پنداری، وی را مانند خود بدانند و با تفاوتی فقط در گرایش جنسی و یا جنسیتی بشناسند. در این صورت بهتر می توانند او را یک انسان و نه موجودی ناشناس یا دگرواره ای از مریخ، ببینند و باور کنند.
در کنار این همذات پنداری، دگرجنس گرایان شخصیت و برجستگی قربانی را نیز باید بتوانند ببینند.
قربانی، فردی ذلیل و کم اعتبار در جامعه که همچون گدایی مستحق ترحم است، نباید به نظر برسد.
این ممکن نیست مگر با نشان دادن فرهیختگی و برجستگی اقلیت در همه زمینه ها از گذشته تا حال.
این عناوین خبری را در نظر گیرید:
"آیا می دانستید در اشعار سعدی و حافظ گرایش به دو جنس دیده می شود؟"
"مولانا و شمس در عشقی افلاطونی"