دیدن فیلم رو با اشک شروع کردم و با
گریه تموم. بین این دو سر فقط امید بود. امید به تنها نموندن بازیگر نقش اول.
احساس اون رو خیلی راحت حس می کردم. این حس وقتی خودم رو بازیگر نقش اول زندگی
دیدم قوی تر شد. همه ما یه نفر رو واسه از دست دادن داشتیم یا در پیش داریم.
قلب و تیر ،عشق و تنهایی گاهی ما آدم
ها رو به بازی می گیرن. قلب واقعی با تیر تپانچه رو می گم نه اون که رو کاغذ می
کشن. اونوقت برای نبودن خودمون اونقدر دلیل داریم که چرا بودنمون بی جواب می مونه.
تنها به دنیا اومدیم، تنها هم می ریم،
به همین راحتی؛ ولی این وسط ... .
شنیدی می گن عقل فلانی تو چشماشه.
بعضی وقت ها خوبه عقل آدم تو چشم هاش باشه. فکرشو بکن اگه نباشه بارها قانع می
شدیم خودمونو بکشیم. اونم کاملاً منطقی، ولی یه نگاه می تونه مرگ رو پس بزنه چون
تنها امید و شور عشقه که ما رو زنده نگه می داره.
خیلی از ما ها مردیم. یه جورایی همه
طلب کار زنده موندن، از دنیا می ریم. یادته اون گریه هایی که اون اول کار به دنیا
دادیم، معلوم نیست آخر کار بالای
سرمون پس می گیریم یا نه.
موسیقی متن با آرشه ویولون روی دلت
کشیده می شه. خودت می دونی صدایی که ازش بلند می شه کجا می شینه.
فیلم رو ببین، گریه کن ولی بدون
تنها نیستی.
