احمدی نژاد اظهارات بی سابقه ای درباره انتخاب غیر مستقیم رهبر و جایگاه مجمع تشخیص و در اقلیت بودن هواداران نامزدهای راه یافته به مجلس مطرح کرد. منبع: ایلنا

عملکرد وی در تضعیف جایگاه سنتی رهبری مشهود بوده است.
معنای این عملکرد و ارتباطش با شعار مدیریت جهانی با درک این تاکتیک روشن خواهد شد که:
"اگر خواستی جایی را مدیریت کنی یا مدیریت خود را تثبیت نمایی ولی توان آنرا نداری، ابتدا آنجا را به آشوب بکش سپس راه چاره ای ارائه بده"
این تئوری دو بازیگر نقش اول سیاست داخلی و خارجی جمهوری اسلامی را پشت خود دارد. (نه اینکه در دنیا تنها دو بازیگر داشته باشد).
مدیریت جهانی نه از روی علم که از روی همین تئوری سودای آنهاست.
در عرصه داخلی نیز این تئوری در کنار دکترین شوک دنبال شده است تا مقام ها و جناح های داخل نظام از یک طرف خود را واجب الوجود تبلیغ کنند و از طرف دیگر حریف ها را از میدان به در نمایند.
بازنده این ماجرا جریان های برانداز و اصلاح طلب هستند و در اصل ملت ایران بازنده می شود مگر آنکه در میدان عمل، فرمان را بدست گیرد.
سپاس گذار چه کسی باید بود، نمی دانم ولی اظهارات اخیر احمدی نژاد بالقوه این توان را دارد که مشروطه نو (رهبری مشروطه) را به دست خود آنها کلید بزند و بالفعل می شود اگر مردم ماشین وی را هل دهند.
فقط زمانی می توان مطمئن شد تقابل نهاد های بر آمده از جمهوری با نهادهای حکومتی یک بازی تجاری-سیاسی-مذهبی در راستای تئوری بالا نیست که وی در کلام و در عمل خس و خاشاک را به رسمیت شناسد. آنوقت می شود فهمید به درک درستی از مردم سالاری و حتی مردمی سالاری رسیده است.

به امید تابش خورشید و پدیداری رنگین کمان بر پهنه سیاسی ایران

درك این پرسش و یافتن پاسخ آن كمك می كند تا به راحتی فریب مفهوم انتزاعی كلمه آزادی را نخوریم و بتوانیم نمود عملی آزادی را از دید گوینده آن حتی پیش از اجرا دریابیم. در گذر از این پرسش و پاسخ می توانیم تقابل جامعه به ویژه مذهبی ها را با به اصطلاح غلط آزادی غربی بهتر ریشه یابی كنیم و با استفاده از آن ایران نو را ایرانی برای همه ایرانیان بسازیم.

به اشتباه به نظر می رسد برای ایجاد زبان مشترك ابتدا باید آزادی تعریف شود. تعریفی كه همیشه در بیان مفهوم تركیب هایی كه با آزادی ساخته می شوند لازم به نظر می رسد. ترکیب هایی مانند آزادی بیان، آزادی پوشش، آزادی مذهبی، اقتصاد آزاد، استقلال آزادی جمهوری اسلامی و استقلال آزادی جمهوری ایرانی و ...

ولی من قصد محدود كردن آزادی را با تعریف كردن آن ندارم بلكه بر آنم كه ژرفتر برویم و ببینیم چه عاملی در ذهن آمریكایی، در ذهن خامنه ای و در ذهن من و شماست كه این قدر آزادی را متفاوت معنی می كنیم؟

شاید همین حالا بگوئید ایدئولوژی، جهان بینی و هنجارهای جامعه عامل این تفاوت تعریف هاست ولی به راحتی می بینیم كه مسلمانان برداشت های متفاوتی از آزادی دارند. در جامعه امریكا یا ایران، همه بر سر تعریف آزادی به توافق نمی رسند، چه بسا افراد یك خانواده هم. پس عامل تفاوت تعریف ها تنها ایدئولوژی یا هنجارها نیست. چه چیزی بر تعریف آزادی در ذهن تك تك ما، رئیس ما، حزب ما، تئورسین های حكومت ما اثر می گذارد و این مفهوم را این قدر متنوع تعریف می كند و حتی می تواند كاری كند كه گوینده در مقام اجرا، بر خلاف تعریف اولیه اش از آزادی مجبور به حركت شود؟